Prawo i Sprawiedliwość

Aerolit

Po wejściu w życie Traktatu Lizbońskiego nowe ZSRS stało się faktem, zaistniało realnie pod nazwą Unia Europejska.
Porażka pierwszej wersji światowego bolszewizmu, dostarczyła wystarczającej wiedzy, spostrzeżeń, i przemyśleń, aby sięgając po kolejną formę panowania nad światem, uniknąć tych błędów, które odsłoniła koncepcja realnego socjalizmu i komunizmu.

Po pierwsze siła motoryczna tych przemian czyli masy robotniczo chłopskie, a szczególnie robotnicy skupieni w ogromnych zakładach przemysłowych, stały się, jak na ironię, realną siłą stopującą plany globalnej władzy. Siła „przewodnia”, była jednocześnie siłą hamującą i zagrażającą dla realizacji idei marksistowskich światowego komunizmu.
Inną wadą tego systemu, wielkim problemem dla komunistycznej władzy, były spore zobowiązania społeczne, które zbytnio obciążały budżety państw z socjalistycznej części świata. Dotychczasowa koncepcja okazała się zbyt kosztowna i mało efektywna. Była też tykającą „bombą zegarową” dla pragnących absolutnej władzy globalnych marksistowskich bolszewików.
Przemianom prowadzącym do „lepszej, świetlanej przyszłości” zagrażały fale społecznego niezadowolenia, łatwe do wywołania w olbrzymich zbiorowiskach pracowniczych ówczesnych zakładów przemysłowych. Dłużej nie mogło to trwać, gdyż zamiast prowadzić do wytyczonego przez globalny bolszewizm celu, stało się „kulą u nogi” dla aspirującej do władania światem marksistowsko - bolszewickiej bestii.

Nowa sytuacja wynikająca z rozwoju techniki, w szczególności techniki medialnej, dała bodziec do ostatecznej rezygnacji z ustanowienia panowania nad światem na gruncie przemian społecznych prowadzących do komunizmu we wszystkich krajach świata.
Odpuszczono więc na całym świecie agitację na rzecz przeobrażeń ustrojów poszczególnych państw w ich socjalistyczne wydanie.

W krajach komunistycznych natomiast rozpoczęto stopniowy demontaż ustrojów, aż do tzw. całkowitego uwolnienia tych krajów spod jarzma tego systemu. Jednak klasy panujące, tworzące „epicentrum komunistyczne” zachowano i poprzez tzw. proces transformacji ustrojowych wyniesiono do rangi nowych „demokratycznych elit” we wszystkich państwach objętych przemianami.
Czyli nieudany „wypiek” jakim były państwa socjalistyczne zniknął, ale „zaczyn” pozostał. Na bazie tego zaczynu powołano nowe elity polityczne, nadając niektórym zasłużonym dla tworzenia i umacniania władzy nad światem miano autorytetów moralnych. Z nową energią ruszono do ataku na wszystko co było bastionami wolności i normalności w okresie realnego socjalizmu i mogło takowymi pozostać w nowym rodzącym się wydaniu zmutowanego (przeobrażającego się) komunizmu.

Pierwszą poważną próbę zdobycia władzy nad światem czyli tzw. rewolucję bolszewicką oparto na siłach wywodzących się z nizin społecznych, które to siły nafaszerowano frazesami i fałszywymi z natury ideologicznymi hasełkami. Rozbudzono przyziemne żądze społecznej „sprawiedliwości” i posłużono się nimi. Po zakończonym sukcesem przewrocie politycznym, siłom tym utrącono ich atuty i na nowo ustawiono na miejscu jakie zajmowały przed przewrotem. Wmówiono im sukces i nakazano bezwzględne posłuszeństwo wobec nowej władzy, która rzekomo była siłą polityczną wywodzącą się z tych robotniczo – chłopskich formacji.

Reasumując w pierwszym podejściu do panowania nad światem z roku 1917, bestia posłużyła się siłami ze społecznych dołów, jednak przeciwko sobie miała ówczesne elity społeczne i polityczne, na które postanowiła dla swojego bezpieczeństwa i bezkarności wydać wyrok śmierci. Poprzez wszystkie te działania bestii, idea sprawiedliwości społecznej mocno się zdewaluowała i przestała być skutecznym czynnikiem prowadzącym masy do założonego celu. Potrzebne się stały olbrzymie nakłady finansowe na aparat represji pozwalający utrzymać zdobytą władzę. To rujnowało bolszewickich globalistów, stanowiło dla nich zbyt wielkie obciążenie, które w połączeniu z koniecznymi do ponoszenia nakładami socjalnymi było przez nich nie do zaakceptowania. Państwa rządzone przez bolszewików zamiast przynosić im zyski, stawały się nie rentowne.

W nowym, obecnie realizowanym podejściu do panowania nad światem, bestia wybrała inną bardziej skuteczną jak na nasze czasy drogę i o wiele trudniejszy dla społecznego rozszyfrowania i zrozumienia plan działania. Nie posłużyła się już społecznymi namiętnościami zawiści między klasowych, które raczej wygasiła, ale posłużyła się grą na najniższych emocjach, wręcz instynktach natury indywidualnej, osobistej. Swój marsz do globalnego panowania poprowadziła bestia po drogach rozprężenia obyczajowości, zatrzymania, a wręcz cofnięcia procesów kulturotwórczych i poprzez obniżenie rangi wszelkich nauk w tym głównie kościelnych. W poprzednim wydaniu bestia musiała wspierać się na masach społecznych, a za swoich wrogów miała elity społeczne. W obecnym wydaniu światowego bolszewizmu, czyli w tzw. demokracji, bestia swoje aspiracje realizuje poprzez nowo wykute „elity społeczno – polityczne” nakarmione kolejnym, zmutowanym już wydaniem marksistowskich frazesów, z całkowitym zmarginelizowaniem w tej realizacji dotychczas „faworyzowanych” sił robotniczo – chłopskich.
Czyli nowe wydanie światowego bolszewizmu nie opiera się już nie na uświadomionych marksistowsko masach społecznych, a opiera się na potencjale intelektualnym elit z nowego marksistowskiego rozdania. Elit obecnych we wszystkich najistotniejszych opiniotwórczo ośrodkach, jak media, szkolnictwo, kultura.
Osiągnięto wielki postęp warsztatowy i zamiast wydawać jak w pierwszym bolszewizmie środki na siły represji i na socjal dla mas społecznych, bestia zainwestowała olbrzymie środki finansowe w tzw. elity polityczno- społeczne i w oparciu o nie skutecznie krok po kroku realizuje swój plan światowego imperium. Masy tym razem bestia ignoruje, gdyż w swej przeważającej części są one podatne na sugestie medialne i łatwe do ulepienia w bezwolna papkę ludzka.

Oprócz wrodzonych obsesji bestii, wyrażających się w parciu na władzę, dodatkowym czynnikiem przyśpieszającym te wyreżyserowane przeobrażenia jest świadomość kurczących się zapasów dóbr kopalnianych. Posiadanie surowców i pełna kontrola nad nimi daje nieograniczoną przewagę bestii. Bestia więc stopniowo marginalizuje podmiotowe aspiracje poszczególnych narodów, aby nie utrudniały one nieograniczonego dostępu bestii do zasobów kopalnianych.

Wszystkie działania bestii układają się w logiczną całość, a powołanie Unii Europejskiej i ograniczenie suwerenności poszczególnych jej członków Traktatem Lizbońskim jest istotnym krokiem na drodze do zawłaszczenia świata i bogactw naturalnych.

Szerzej o problemie w:

Postępy światowej rewolucji.

[link widoczny dla zalogowanych]

Nowy wspaniały świat.

[link widoczny dla zalogowanych]

oraz w Bolszewizm.

[link widoczny dla zalogowanych]

Aerolit

Świat w różnych miejscach naszego globu i w różnym czasie rozwijał się tworząc oryginalną lokalną kulturę, tworząc zręby cywilizacji. Zawsze jednak rozwój danych kultur zalewały hordy barbarzyństwa i dobre czasy dla niemal wszystkich lokalnych cywilizacji po prostu kończyły się. Nic nie trwa wiecznie, wiec i okresy barbarzyństwa też przemijały. Świat na nowo „budził się do życia”, rozwijał, posiłkował dotychczasowymi osiągnięciami ludzkiej myśli.

Czy dziś jest podobnie?
I tak i nie.
Barbarzyństwo dzisiejsze nie jest już tak jak to wcześniejsze barbarzyństwo szerzone mieczem. Zamiast miecza, dziś coraz wyraźniej używa się mediów, polityków, różnych organizacji tajnych, jawnych, nauki, techniki, medycyny, szkolnictwa, kultury, sztuki, itd.
Siłą nośną dwudziestowiecznego barbarzyństwa stały się ideologie, jak te dwie najbardziej osławione czyli bolszewicka i faszystowska.
Ideologia jest nadal siłą nośną współczesnego barbarzyństwa. Dziś światu niesie barbarzyństwo zmutowany marksizm, czyli ideologia lewacka i ideologia syjonistyczna.
To współczesne barbarzyństwo nie ma nic światu do zaoferowania poza szerzeniem ogłupienia i zwyrodnień i poza niszczeniem dorobku całej kulturowej przeszłości wszystkich nacji po które sięga.

Współczesne barbarzyństwo pojawiło się w świecie jeszcze przed okresem francuskiej rewolucji i od tego czasu dwoi się i troi aby tylko niszczyć, pasożytować i ustanawiać własne prawa. Wiek XX, a zwłaszcza jego pierwsze półwiecze był okresem w którym światowe barbarzyństwo próbowało zdominować świat siłą fizyczną, czyli siłą militarną i policyjną.
Od drugiej połowy XX w. współczesne barbarzyństwo przed siłą militarną, stawia strategie polityczne, ekonomiczne, ideologiczne i medialną nawałę propagandową.
Barbarzyństwo „pierwszego bolszewika” mamiło ludzi hasłami sprawiedliwości społecznej.
Barbarzyństwo obecne przez analogię nazwę je barbarzyństwem „drugiego bolszewika”, jako że jest zmutowanym bolszewizmem, mami nas niczym nie skrępowaną wolnością osobistą, czyli taką wyrwaną z kontekstu swobodą obyczajów, inaczej mówiąc obyczajowym zdziczeniem.

Tymczasem my jako masy jesteśmy tylko nośnikiem dla nowych bolszewickich podbojów sięgających po światową władzę, po globalną kontrolę nad ludźmi, pieniądzem i po bogactwa naturalne. Masy ludzkie podobnie jak za pierwszego bolszewika po spełnieniu swojej roli odesłane zostaną poza margines wpływu na bieg światowych wydarzeń i ostatecznie zatryumfuje kolejny wykwit światowego barbarzyństwa. Obecnie jesteśmy na etapie tworzenia wielkiego światowego przyczółka barbarzyństwa, a zwie się ten przyczółek.... Unią Europejską.

Aerolit

Jeżeli w danej nacji, w jej elitach intelektualnych przeważa barbarzyństwo, to i w konsekwencji skąpo świadome masy społeczne stają się też na wzór własnych elit bardziej barbarzyńskie. Jeżeli więc barbarzyństwo zaczyna dominować w tej nacji, to staje się ona patrząc choćby na przykładzie Niemiec faszystowskich wielką społeczną bestią.

I odwrotna sytuacja. Jeżeli naród ma wysoko etyczne elity inteligenckie, a sam w pewnej mierze jest barbarzyński, to wpływ elit na masy społeczne prowadzi do pozytywnych zmian w jej etycznych strukturach.

Współczesne elity inteligenckie zarówno w Polsce jak i w Europie są, jak widać na codziennych przykładach, toczone przez larwę barbarzyństwa. Elity te, nie tylko odstępują od określonych wartości etycznych wypracowanych przez wieki rozwoju, ale wydają tym wartościom ideologiczną wojnę.

Sam fakt rozkroku obecnych elit politycznych pomiędzy pozornie uznawaną i realizowaną demokracją, czyli prawem większości, a faktycznie wprowadzanymi w życie społeczne zasadami wynikającymi z faworyzowania praw mniejszości pod pozorem ochrony tych mniejszości, jest pogwałceniem zasad życia społecznego i jest w swej naturze barbarzyński.
Sposobu postrzegania świata i jego zjawisk przez mniejszość nie można narzucać większości społecznej. Trzeba jedynie chronić prawem tę mniejszość, przed elementami barbarzyństwa potencjalnie drzemiącymi w większości, o ile te elementy w ogóle w tej większości są. Jak dotąd nikt nie zabraniał homoseksualistycznej mniejszości wzajemnych kontaktów, choć wiedziano o nich że są.
Ale narzucanie większości oceny etycznej, moralnej, czy intelektualnej w stosunku do tej ludzkiej przypadłości to już jest wykroczenie daleko poza ramy demokracji. Dopiero gdyby większość społeczna byłaby sama porażona bakcylem homoseksualizmu, wtedy jak najbardziej homoseksualizm powinien zdominować życie tej społeczności. Ale jak widać natura chroni siebie samą, a przez to i człowieka w odróżnieniu od poczynań lewacko – marksistowskich barbarzyńców.

Jako przykład rozkroku obecnych elit niech posłuży również barbarzyński wyrok barbarzyńskiego Trybunału Europejskiego, negujący włoską tradycję, włoską kulturę i duchowe odczucia włoskiego społeczeństwa, dla jednoosobowej mniejszości obco narodowej na terytorium włoskiego państwa, której przeszkadzał zawieszony na ścianie szkolnego pomieszczenia krzyż.

A gdzie kultura tej osoby i szacunek dla narodu i państwa u którego jest ona gościem.
Jeżeli do meczetu wchodzi się bez obuwia to tylko prostak, cham, lub ktoś pokrętny dla własnego interesu może to kwestionować i będzie to właśnie współczesny barbarzyńca.
A gdzie kultura elit politycznych i ich stanie na straży demokracji, czyli na straży tego co jest istotne dla większości społecznej?

Aerolit

Barbarzyństwo jest wszędzie tam gdzie człowieka i społeczeństwo traktuje się przedmiotowo.

W kulturach w których człowiek i społeczeństwo stają się podmiotowe, barbarzyństwo stopniowo zanika.

Barbarzyństwo leży u początku rozwoju człowieczeństwa i ludzkiej cywilizacji. Pierwotny człowiek był barbarzyńcą.
Jeżeli jednak jakakolwiek, czy wcześniejsza, czy współczesna "cywilizacja" niszczy człowieka, społeczeństwo, jego dorobek i dodatkowo niszczy inne nacje, to jest to nie tylko nawrót do pierwotnego barbarzyństwa, ale zejście daleko poniżej poziomu z jakiego startowali pierwsi ludzie do swojej realizacji.

Barbarzyństwo pierwotnych ludzi miało raczej charakter zwierzęcy i wynikało z instynktu samozachowawczego.

Współczesne barbarzyństwo to świadome, przemyślne i oparte na wiedzy działanie niszczące domniemanych wrogów, i ich kulturę, oraz podporządkowujące sobie całe społeczeństwa, i narody dla realizacji własnych celów.

Takie barbarzyństwo wyposażone jest w metody działania, w ideologię, która zastępuje inne nauki etyczne i religie, wyposażone jest też w środki realizacji, i w swoich żołnierzy wykonujących barbarzyńską destrukcję.

Jak widać nie ma to współczesne barbarzyństwo zbyt wiele wspólnego z barbarzyństwem pierwotnym.

Wspólnym mianownikiem nie może nawet być destrukcja, gdyż pierwotne barbarzyństwo nie tworzyło jej, a jedynie coś w rodzaju naturalnej selekcji.

Ewenementem współczesnych czasów jest fakt, że rozwój nauki, techniki i wiedzy w takich dziedzinach jak psychologia, czy socjologia pozwolił ludziom dojść do takich możliwości, że to właśnie zdegenerowana cywilizacja tworzy współczesne barbarzyństwo. To już nie jest nawrót do pierwotnego barbarzyństwa. To jest świadome i z premedytacją wdrażane barbarzyństwo, będące zwrotem o 180 stopni w rozwoju człowieka i realizacją antycywilizacji.

Rozwój człowieka i człowieczeństwa jest świadomie hamowany, i powstrzymywany, a człowiekowi coraz przebieglej odbiera się szansę do godnego życia. To jest świadome i konsekwentnie, i z uporem realizowanie ludziom piekła na Ziemi.

Aerolit

Podstęp w służbie socjalizmu (Tadeusz Rynkiewicz doktorant w Katedrze Filozofii Kultury KUL.)

Związek Sowiecki powszechnie kojarzony jest z potęgą militarną, której trzon stanowiła kilkumilionowa, uzbrojona w głowice atomowe armia, na rozkaz gotowa bez wahania uciąć każdą rękę podniesioną przeciwko ustrojowi komunistycznemu. Widok takiej armii maszerującej w karnym szyku po placu Czerwonym musiał budzić respekt. ZSRS dysponował jednak również bronią innego rodzaju.
Armia odgrywała niebagatelną rolę, przede wszystkim w wymiarze propagandowym, jako karta przetargowa w negocjacjach rozbrojeniowych z państwami kapitalistycznymi, albo też w zastraszaniu własnych obywateli. Okazuje się jednak, że ten ustrój, który w powszechnym przekonaniu swoje istnienie zawdzięczał stosowaniu wobec wroga brutalnej przemocy, dysponował także bronią innego rodzaju - równie potężną, jednak nieporównanie bardziej wyrafinowaną. Pozwalała ona Sowietom na prowadzenie realnych działań wojennych w warunkach ustroju kapitalistycznego bez użycia siły militarnej. Aby to wyjaśnić, należy cofnąć się w czasie o 4500 lat. Wówczas chiński generał i filozof Sun-Tzu, doradca na kilku cesarskich dworach w starożytnych Chinach, po długiej medytacji doszedł do konkluzji, że wojna militarna jest najbardziej barbarzyńskim i zarazem nieskutecznym instrumentem polityki państwa. Prawdziwym zaś artyzmem politycznego rzemiosła nie jest zwycięstwo na polu bitwy, lecz umiejętność pokonania wroga bez prowadzenia z nim jakiejkolwiek walki zbrojnej. Aby osiągnąć ten cel, należy podkopywać system wartości, na których został zbudowany kraj wroga - tak długo, aż twój wróg zmieni swoje postrzeganie rzeczywistości tak dalece, że nie tylko nie rozpozna w tobie zagrożenia, ale zaakceptuje system twoich wartości, twoją cywilizację i twoje aspiracje jako własne. Zacznie postrzegać wroga, jeżeli nie jako atrakcyjną, to przynajmniej jako możliwą do przyjęcia alternatywę. Tak oto chiński filozof Sun-Tzu odkrył niezwykle skuteczną strategię wojenną, pozwalającą napaść i zwyciężyć wrogie państwo bez użycia czołgów, armat i bomb atomowych, jednocześnie nie przerywając negocjacji pokojowych. Strategia ta - dziś stosowana z powodzeniem przez wszystkie światowe mocarstwa - była wykorzystana również przez Związek Sowiecki w latach 60. XX wieku.

Ucieczka Jurija Bezmienowa
W 1970 roku zbiegł do Stanów Zjednoczonych z Indii sowiecki agent, oficer KGB Jurij Aleksandrowicz Bezmienow. Należał on do elitarnego zespołu, a zarazem głównego oręża propagandy i dywersji ideologicznej KGB, znanego pod nazwą Agencja Prasowa "Nowosti". Był ekspertem w dziedzinie sowieckiej propagandy, dezinformacji i tzw. strategii małych kroków. Był także znawcą w dziedzinie kultury indyjskiej i języków indyjskich. Przed ucieczką Jurij Bezmienow pracował w sowieckiej ambasadzie w New Delhi jako oficer prasowy. Ucieczka dla sowieckiego dyplomaty była wówczas działaniem skrajnie ryzykownym, wręcz absurdalnym, ponieważ Indira Gandhi, pod presją Związku Sowieckiego, w latach 1961-1962 przeforsowała w parlamencie prawo, które stanowiło, że ambasada żadnego z krajów znajdujących się na terytorium Republiki Indii nie ma prawa do udzielenia azylu politycznego "dezerterowi" z innego kraju. Posiadając tę wiedzę, Bezmienow zdecydował się na obmyślenie planu możliwych dróg ucieczki. Zainteresował się subkulturami w Indiach. Przebywały tam wówczas tysiące młodych amerykańskich chłopców i dziewcząt bez butów, z długimi włosami, palących haszysz i marihuanę (były to czasy festiwalu w Woodstock). Niektórzy z nich studiowali tam indyjską filozofię, w większości jednak byli to młodzi ludzie szukający rozrywek i łatwego dostępu do narkotyków, z tego powodu nie przepadała za nimi indyjska policja ani sami Hindusi. Bezmienow obserwował, gdzie się gromadzą, jakimi drogami podróżują, jakim językiem mówią, co palą itp. Często zdarzało się, że przemieszczali się w Indiach bez dokumentów tożsamości. Pewnego dnia dołączył więc do jednej z komun hipisów i podróżował przez Indie do czasu, aż kampania medialna i poszukiwania policji ustały. Zdjęcie Bezmienowa zamieściły wszystkie gazety w Indiach wraz z obietnicą nagrody w wysokości 5 tys. rupii dla tego, kto wskaże miejsce pobytu dezertera. Jego kamuflaż stanowił typowy ubiór hipisa, czyli niebieskie dżinsy, luźna koszula z długim rękawem i różne ozdóbki, koraliki. Kupił perukę, żeby mieć długie włosy, ponieważ potrzebował kilku tygodni, aby zmienić się z konserwatywnego sowieckiego dyplomaty w bardzo "postępowego" amerykańskiego hipisa. Był to sposób na zmniejszenie ryzyka jego wykrycia, a jako członek personelu sowieckiej ambasady znał wiele takich sytuacji, gdy sowieccy uciekinierzy byli zdradzani przez indyjską policję, a także przez niektóre ambasady państw zachodnich, odgrywające bardzo nieładną rolę w procederze zdrady sowieckich uciekinierów. Bezmienow twierdził, iż pracowali w nich tacy ludzie, których nie można było nazwać "podwójnymi agentami", ale po prostu osobami niemoralnymi, którym zaufać oznaczałoby to samo, co popełnić samobójstwo. Musiał więc być bardzo ostrożny. W razie niepowodzenia groziłaby mu nawet egzekucja, a w najlepszym razie - trafiłby do obozu koncentracyjnego. Kiedy poszukiwania policji ustały, dzięki pomocy dwóch dziennikarzy przedostał się z Indii do Grecji. W roku 1970, po około sześciu miesiącach spędzonych w Atenach, po odprawie CIA, pozwolono mu pojechać do Niemiec, potem do Kanady, gdzie się osiedlił. Tam zmienił tożsamość i odtąd nazywał się Tomas David Schuman. Zrobił to, aby chronić siebie, ale także rodzinę i przyjaciół w ZSRS. Zbiegł na Zachód z narażeniem życia dla jednego jedynego celu: chciał ostrzec społeczeństwa Zachodu przed grożącym im ze strony Związku Sowieckiego niebezpieczeństwem "przewrotu ideologicznego", w którego realizację jeszcze do niedawna sam był zaangażowany. Choć uzyskał od Amerykanów azyl polityczny i gwarancje bezpieczeństwa, to amerykańskie służby nie potraktowały jego informacji poważnie, nie chciano go wysłuchać, natomiast tamtejsze media, co jest znamienne, natychmiast obwołały go "makkartystą", "zimnowojennym maniakiem", "paranoikiem", i "faszystą".

Indyjska szkoła medytacji introspekcyjnej
Zanim Bezmienow zdążył uciec z Indii, otrzymał szczególne zadanie od KGB, które interesowało się człowiekiem o nazwisku Maharishi Mahesh Yogi, oficjalnie tzw. przywódcą duchowym, a prawdopodobnie szarlatanem i oszustem (kwota wpisowego do jego szkoły wynosiła 500 USD). KGB zleciło Bezmienowowi sprawdzenie, jakie amerykańskie osobistości odwiedzają jego szkołę medytacji. Odkrył, że faktycznie przebywali tam pewni wpływowi członkowie rodzin kształtujących opinię publiczną w Stanach Zjednoczonych. Bywały tam takie osobistości, jak członkowie zespołu muzycznego The Beatles, Mia Farrow oraz inne gwiazdy Hollywood, po czym całkowicie oszołomieni marihuaną, haszyszem i szalonymi ideami medytacji wracali, zabierając ze sobą do swojej ojczyzny idee filozofii indyjskiej. Jak twierdził Bezmienow, KGB miało ich za niezmiernie naiwnych i nierozważnych, było wręcz zafascynowane tą wspaniałą szkołą, tym ośrodkiem służącym do prania mózgów niemądrych Amerykanów. Postrzegano ich jako pożytecznych idiotów, ponieważ indyjska medytacja to sztuka izolowania się od współczesnych społecznych i politycznych kwestii własnego kraju, umiejętność zamknięcia się we własnym świecie umożliwiająca zapomnienie o problemach nękających świat. Maharishi Mahesh Yogi nauczał Amerykanów, że większość dylematów i najbardziej palących problemów współczesności można rozwiązać na drodze medytacji: "Nie trzęś łódką, nie angażuj się, po prostu siedź wpatrzony w swój pępek i medytuj, a dzięki osobliwej logice czy kosmicznym wibracjom problemy same znajdą swoje rozwiązanie". A przecież tego właśnie KGB i marksistowsko-leninowska propaganda oczekiwały od Amerykanów, zależało im na tym, aby odciągnąć uwagę opinii publicznej i energię umysłową od spraw istotnych dla Stanów Zjednoczonych i skierować ją ku pseudoproblemom pseudoświata i ku nieistniejącej harmonii. Dla Sowietów znacznie bardziej korzystna była sytuacja, w której mieli do czynienia ze zbieraniną ogłupionych ludzi, niż taka, w której na ich drodze stają samoświadomi, zdrowi, fizycznie sprawni i utrzymujący kontakt z rzeczywistością obywatele. Osoby w rodzaju żony zamożnego kongresmana czy hollywoodzkiej gwiazdy po przebyciu treningu w tej szkole stawały się znacznie bardziej podatne na manipulację niż osoba trzeźwo patrząca na świat, utrzymująca kontakt z rzeczywistością. Maharishi Mahesh Yogi nie był oczywiście na usługach KGB, jednak niezależnie od tego, czy świadomie, w wielkim stopniu przyczynił się do zdemoralizowania społeczeństwa amerykańskiego. Zresztą nie tylko on. W latach 60. były setki podobnych do niego guru, którzy przybywali do USA, aby zarobić na naiwności wielu obywateli tego państwa. To była moda na medytację introspekcyjną, czyli na unikanie zaangażowania, a więc taką formę prania mózgów, która była wyjątkowo skuteczna i przydatna w procesie programowego demoralizowania amerykańskiego społeczeństwa.

Strategia zwana "przewrotem ideologicznym"
Były agent KGB Jurij Bezmienow twierdził, że wbrew powszechnemu przekonaniu szpiegostwo polegające na wykradaniu tajnych informacji nie należało do głównych zadań KGB. Działalność szpiegowska pochłaniała zaledwie od 10 do 15 proc. wszystkich posiadanych przez KGB środków. Pozostałe 85 proc. czasu, pieniędzy i zasobów ludzkich służyło nadzorowaniu powolnego procesu nazywanego przez Sowietów "przewrotem ideologicznym", "strategią małych kroków" lub "wojną psychologiczną". Według Bezmienowa, była to tajna broń Związku Sowieckiego, skierowana przeciwko amerykańskiemu społeczeństwu, którą zastosowano już w latach 60. XX wieku. Jurij Bezmienow przyznał, iż pracując dla KGB, korumpował zagranicznych polityków, ludzi nauki, kultury, dziennikarzy, biznesmenów, urzędników państwowych, czyli te osoby, które miały wpływ na kształtowanie opinii publicznej, aby włączyć ich w działalność na rzecz potężnego i długofalowego procesu zwanego "przewrotem ideologicznym", stanowiącego element polityki zagranicznej prowadzonej przez Związek Sowiecki wobec USA. Ten trwający kilkadziesiąt lat proces prowadził do zmiany sposobu postrzegania rzeczywistości przez każdego Amerykanina do tego stopnia, że mimo dostępu do informacji żaden z nich nie był w stanie wyciągnąć rozsądnych wniosków w sprawach dotyczących obrony ich samych, ich rodzin, społeczeństwa i kraju. Przewrót ideologiczny to potężny i bardzo powolny proces prania mózgów, który Sowieci podzielili na cztery podstawowe etapy: "demoralizację", "destabilizację", "kryzys" i "normalizację". Etap demoralizacji trwa od 15 do 20 lat, ponieważ tyle czasu zabiera wyedukowanie jednego pokolenia studentów we wrogim kraju, wystawionych na ideologię wroga. Innymi słowy marksizm i leninizm był zaszczepiany w młodych umysłach co najmniej trzech pokoleń amerykańskich studentów. Nie był jednocześnie podważany ani nawet równoważony przez wartości amerykanizmu czy amerykańskiego patriotyzmu. W rezultacie większość studentów, którzy ukończyli naukę w latach 60., zajmuje obecnie kluczowe stanowiska w rządzie, służbach publicznych, biznesie, mass mediach oraz edukacji. Stany Zjednoczone są na nich "skazane", gdyż nie można się ich w żaden sposób pozbyć. Zostali skażeni i są "zaprogramowani" na myślenie w konkretny sposób i reagowanie na pewne bodźce zgodnie z określonymi schematami. Nie jest możliwe "przeprogramowanie" ich umysłów. Nawet jeżeli dotrą do prawdziwych informacji, nawet jeśli udowodni się im, że białe jest białe, a czarne jest czarne, to i tak nie będzie możliwa zmiana ich podstawowego sposobu postrzegania rzeczywistości oraz swoistej logiki, zgodnie z którą działają. Innymi słowy ów proces demoralizacji już się w tych ludziach dokonał i jest nieodwracalny. Ażeby ponownie odbudować społeczeństwo, należałoby poświęcić kolejne piętnaście albo dwadzieścia lat na wykształcenie nowego pokolenia nastawionego patriotycznie i hołdującego zdrowemu rozsądkowi, pokolenia, które działałoby w interesie społeczeństwa amerykańskiego. W wywiadzie z roku 1984 Bezmienow przyznał, że jego zdaniem proces demoralizacji dokonujący się w Stanach Zjednoczonych w zasadzie zakończył się powodzeniem: "Spoglądając na 25 ostatnich lat, można powiedzieć, że sukces przerósł oczekiwania, ponieważ demoralizacja objęła sfery, o których wcześniej nawet nie śniło się towarzyszowi Andropowowi (ówczesny I sekretarz KC KPZS) i jego ekspertom. Większość tej pracy wykonali sami Amerykanie dla Amerykanów, a stało się tak za sprawą braku moralnych standardów. W wyniku tego dostęp do informacji przestał cokolwiek znaczyć, osoba zdemoralizowana nie będzie bowiem w stanie ich ocenić i przestanie przywiązywać wagę do faktów. Nawet gdyby została zalana strumieniem potwierdzonych informacji, dokumentów, obrazów albo jeśli zostałaby siłą zabrana do ZSRS, gdzie pokazano by jej obozy pracy przymusowej, nie byłaby w stanie uwierzyć.

Podstępna demoralizacja społeczeństwa
W każdym społeczeństwie, w każdym kraju istnieją negatywne tendencje podważające powszechnie obowiązujące normy etyczne czy zasady moralne. Niekiedy są one podsycane z zewnątrz. Aby zdemoralizować społeczeństwo amerykańskie, Sowieci poprzez infiltrację mediów, systemu edukacji, struktur władzy państwowej czy instytucji religijnych w USA działali na rzecz wzmocnienia tych negatywnych tendencji, aby osłabić kondycję moralną, intelektualną i fizyczną społeczeństwa. W przypadku religii dążyli do tego, aby wyznawane dogmaty religijne uległy stopniowej erozji. Aby przestały stanowić najwyższy cel religijny, utrzymujący ludzi w kontakcie z Bogiem. W dziedzinie edukacji zmierzali do odstąpienia od przekazywania wiedzy konstruktywnej, pragmatycznej, kompetentnej. Aby zamiast matematyki, fizyki, języków obcych, chemii amerykańskie dzieci nauczano historii wojen prowadzonych przez konserwatystów, zdrowego odżywiania, budżetu domowego, wychowania seksualnego - czegokolwiek, byle jak najdalej od systematycznej, kompetentnej wiedzy. W sferze życia społecznego zastąpiono tradycyjne instytucje i organizacje społeczne organizacjami biurokratycznymi, takimi jak pracownik socjalny. Chodziło o to, aby odebrać ludziom inicjatywę, pozbawić ich odpowiedzialności, zniszczyć naturalnie istniejące więzi łączące poszczególne osoby, grupy i całe społeczeństwo. Kompetencje organów władzy państwowej wybieranych demokratycznie przekazano w ręce prywatnych, anonimowych grup niepochodzących z wyboru społeczeństwa. Jedną z nich są media. Pomimo braku kontroli społecznej posiadają niemal monopol na kształtowanie opinii publicznej, a także wkraczają w kompetencje instytucji państwa. Jeżeli spojrzymy na amerykańskie filmy fabularne sprzed dwudziestu, dwudziestu pięciu lat, to okaże się, że te nowsze - w przeciwieństwie do tych starszych - ukazują policjanta, oficera armii Stanów Zjednoczonych jako wiecznie niezadowolonego, niezrównoważonego psychicznie paranoika. Przestępca natomiast ukazany jest jako sympatyczny gość, swój chłop popalający "trawkę". W zasadzie to dobry człowiek, który został skrzywdzony przez złe społeczeństwo. Policjant natomiast to "prymityw" nadużywający swojej władzy. Wykorzystując media, stosowano uogólnienia, aby wzbudzić nienawiść, podkopać zaufanie do instytucji, które chronią społeczeństwo, pilnują prawa i porządku publicznego. W chwili, gdy poszczególne negatywne prądy w społeczeństwie obiorą ten sam kierunek, poprowadzą całe społeczeństwo do katastrofy, do kryzysu. Proces demoralizacji społeczeństwa osiąga punkt kulminacyjny, kiedy nic już nie działa tak, jak powinno, kiedy ludzie tracą orientację, nie wiedząc, co jest słuszne, a co nie, gdy w wymiarze społecznym zaciera się różnicę między złem i dobrem.

Destabilizacja, kryzys, normalizacja
Przewrót ideologiczny wkracz a wówczas w fazę destabilizacji, która trwa od 5 miesięcy do 2 lat. Tradycyjne, normalne relacje międzyludzkie ulegają destabilizacji. Zamiast porozumienia i zgody następuje walka każdego z każdym. Niemożliwe staje się osiągnięcie porozumienia nie tylko wśród sąsiadów, lecz także we własnej rodzinie, między mężem, żoną i dziećmi, a także pomiędzy nauczycielami i uczniami szkół oraz studentami uniwersytetów. Pomiędzy pracownikiem i pracodawcą. Media ustawia się w opozycji do społeczeństwa po to, aby izolować je, zantagonizować, podsycać wrogość wobec poszczególnych osób, między grupami i społeczeństwem jako całością. Równocześnie do akcji wkraczają tzw. śpiochy, czyli uśpieni agenci, którzy przyjmują role liderów w przeprowadzeniu procesu destabilizacji. Zostają osobami wpływowymi, publicznymi, aktywnie włączając się w proces polityczny. Nagle pojawiają się homoseksualiści... Domagając się uznania i poszanowania praw człowieka, przewodzą ulicznym starciom z przeciwnikami politycznymi. Nie jest jednak istotne to, kto z kim walczy. Czy jest to walka o prawa człowieka, o prawa kobiet, prawa ucznia, dziecka czy o prawa skazanych. Chodzi bowiem o podtrzymywanie atmosfery nieustannego konfliktu. Destabilizacja przeradza się w kryzys, który trwa od 2 tygodni do miesiąca, gdy zarówno organa władzy w państwie, jak też struktury społeczne przestają funkcjonować, a w kraju nastaje chaos. W tej krytycznej sytuacji zmęczone i rozdrażnione społeczeństwo poszukuje "zbawiciela", który przywróci w kraju ład. Oczekiwany "zbawiciel" przybywa z zagranicy lub z lokalnego ugrupowania reprezentującego jakiś obcy wywiad. Mniejsza o to, jak siebie nazwie. To nie ma znaczenia, ponieważ przychodzi ratować sytuację kryzysową. Ostatni akord to wojna domowa lub inwazja, po której nastaje normalizacja. Termin "normalizacja" powstał w 1968 roku podczas inwazji ZSRS na Czechosłowację, gdy sowiecka propaganda ogłosiła, że "w kraju nastała normalizacja", czyli stabilizacja narzucona siłą. Od tego momentu wszelkie rewolucje, wszelki radykalizm stają się niepożądane. Nie są już akceptowane strajki czy walka o prawa kobiet, o prawa dziecka, prawa skazanych itd. Wszyscy: "śpiochy", "działacze społeczni", obrońcy praw człowieka, homoseksualiści, profesorowie, a także marksiści i leniniści są eliminowani - czasem fizycznie, ponieważ wykonali swoje zadanie i stali się zbędni. Nowe role napisane dla nowych przywódców społeczeństwa będą wymagać stabilizacji społeczno-politycznej po to, aby efektywnie wykorzystać pokonany naród, aby móc bez przeszkód eksploatować podbity kraj, aby w pełni wyzyskać zwycięstwo.

Nowa lewica, czyli kontynuacja
Sowiecka strategia "cichej wojny" wymierzonej przeciwko społeczeństwom Zachodu nazwana przez Sowietów "przewrotem ideologicznym" kończy się na etapie "normalizacji", czyli w momencie przejęcia przez agresora władzy w podbitym kraju i rozpoczęcia eksploatacji jego zasobów. Ostatecznym celem ideologii komunistycznej jest więc "normalizacja". Bezmienow podkreślał, że komunistom wcale nie chodzi o propagowanie komunistycznej ideologii wśród narodów świata. Z ich punktu widzenia ideowi lewicowcy szczerze wierzący w komunizm byli jedynie "pożytecznymi idiotami", którzy gdy już przestają być potrzebni, bez skrupułów są eliminowani. Tak stało się między innymi z lewicującymi dziennikarzami, z którymi Bezmienow przyjaźnił się w Indiach w New Delhi, a co było jedną z przyczyn podjęcia przez niego decyzji o ucieczce na Zachód. Propagowanie socjalizmu w różnych jego odmianach jest tylko środkiem do ostatecznego celu - zniszczenia cywilizowanego świata opartego na własności i wolności, zastąpienie go systemem totalnego wyzysku ekonomicznego i totalnej kontroli życia ludzkiego od narodzin aż po śmierć. Dzisiaj nie ma już Związku Sowieckiego, przetrwała natomiast w doskonałej kondycji nowa lewica. Podstawowym jej aksjomatem jest programowa rezygnacja ze stosowania przemocy w praktyce rewolucyjnej, na rzecz podstępnego, długofalowego procesu mentalnej transformacji społeczeństw państw narodowych po to, aby z własnego wyboru odrzuciły one religię i patriotyzm i same uznały socjalizm jako lepszą alternatywę. Jest to więc ta sama strategia podstępu nazywana przez Sowietów "przewrotem ideologicznym", przed którym nieskutecznie próbował ostrzec Amerykę były agent KGB Jurij Bezmienow. Jednak tym razem, drogą ponadnarodowej centralizacji (Unia Europejska), a także dzięki postępowi technologicznemu "przewrót ideologiczny" może się dokonać także - a może przede wszystkim - w wymiarze globalnym.
Kiedy Bezmienow pracował w zamorskim serwisie CBC (Canadian Broadcasting Corporation) podobnym do "Głosu Ameryki" w języku rosyjskim, monitoring serwisu prowadzony przez służby ZSRS, który rejestrował każdy nowy głos na antenie, każdego nowego spikera, po pięciu latach pracy doprowadził w końcu do odkrycia, kim jest, że nie nazywa się Tomas Dawid Schuman, ale Jurij Aleksandrowicz Bezmienow, i że pracuje dla CBC. Miało to przy okazji zadać cios odprężeniu między Kanadą a ZSRS. W konsekwencji nie tylko został wyrzucony z pracy, ale też zastraszano go, grożąc śmiercią. Według niepotwierdzonych informacji zmarł w roku 1997 w Kanadzie, mając 58 lat. Niewykluczone, że z powodu grożącego mu niebezpieczeństwa został zmuszony do ponownej zmiany tożsamości.

Tadeusz Rynkiewicz

[link widoczny dla zalogowanych]